Weer thuis!

Weer thuis!

Mijn vorige blog heb ik afgesloten met de woorden dat ik 19 april thuis hoop te zijn. En dat is ook gebeurd. Na een goede vlucht werd ik op Schiphol heel warm verwelkomd door Asje, zus Annelies en een vijftal neefjes en nichtjes.
Bij thuiskomst zaten mijn ouders in de kamer. Verrassing! Geweldig om elkaar weer te ontmoeten. Prachtige bloemen....super bedankt!

En dan is het nu een paar dagen later...heerlijk om thuis te zijn, maar ik kan Congo en alle mensen die ik er ontmoet heb nog niet goed loslaten...
Steeds gaan mijn gedachten terug en schieten er weer een aantal mensen /situaties door mijn hoofd.

Mama Cynthia, zij is een jonge weduwvrouw met 5 kleine kinderen. De oudste is ong 11 en de jongste nog geen jaar. Ze woont in een klein houten huisje en wordt regelmatig bezocht door mensen van Mercy Ships. Zo heeft zij geleerd om kleine (gekregen) artikelen te verkopen en zo een heel klein beetje in haar eigen onderhoud te voorzien. Micro krediet...zij is ook verhuisd, heeft een ander houten huisje gekregen omdat zij heuvelafwaarts woonde en haar huisje in de regentijd steeds behoorlijk gevuld is met regen.
Met alle kinderen uit het dorpje worden er om de twee weken spelletjes gedaan, een lied geleerd een bijbelverhaal verteld, geknutseld enz.

Door de mensen van Mercy Ships die op het schip wonen en werken worden er steeds weer projecten aan wal georganiseerd.
Het omzien naar mama Cynthia is er een van.
Dan zijn er de telkens terugkerende bezoeken aan de mensen in de gevangenis. De gesprekken met hen...
Het verblijven in de gevangenis is nooit een lolletje maar in Congo is het allerminst plezierig! Om een voorbeeld te geven:
In een hele kleine ruimte, misschien 20 m2, verblijven zo'n 80 - 100 mannen. Voor hun sanitaire behoefte krijgen ze een stukje papier waarop ze hun behoefte dan kunnen produceren en dat wordt ergens op de dag weer opgehaald....

De steeds weer terugkerende bezoeken aan een weeshuis...wat een ontmoetingen telkens weer!

De ontmoetingen met de plaatselijke bevolking die bij elkaar komen wanneer de "Jezus film" weer wordt gedraaid.

In een van mijn vorige blogs heb ik verteld hoe mensen vernederd, uitgelachen en nagewezen worden wanneer ze een lichamelijke aandoening hebben of niet geaccepteerd worden.
Zo moet ik ook weer denken aan een jongen die ik ontmoette tijdens een lunch, gewoon aan boord van het schip. Hij werkt er ook en hij vertelde dat zijn ouders niet in wederzijdse families worden geaccepteerd. Toen hij geboren is, was hij dus ook een schande voor hen. Hij is niet geaccepteerd en heeft het ook nog meegekregen in zijn naam. Hij heet nl sony ashamed, dat betekent: beschaamde zoon. Zover kan het dus gaan. Stel je voor dat je zo door het leven moet gaan.....niet geaccepteerd en zelfs tot in je naam voor altijd getekend.
Inmiddels heeft hij Zijn hemelse Vader leren kennen en hebben we hem mogen vertellen dat hij voor zijn hemelse Vader niet de beschaamde zoon is, maar een zoon waar veel van gehouden wordt. Hij mag er zijn!

En zo kan ik nog wel een hele week doorgaan met vertellen...

Er is zoveel gebeurd, we hebben veel contacten gehad, indrukken opgedaan...

Graag wil ik jullie allemaal bedanken voor het sturen van een app of het zenden van een mail, jullie gebed..
Ik heb het telkens weer ervaren als een heerlijke ondersteuning.

In mijn vorige blog heb ik ook al bedankt... (Zie daar) Ik wilde nu eigenlijk alleen maar zeggen dat ik weer terug ben...

Blij en dankbaar dat ik dit heb mogen doen, ook fijn dat ik niet ziek ben geweest...

Dank U Heer!

Collega's morgen is het weer gedaan met jullie rust...

En voor ieder ander...we hopen elkaar weer ontmoeten, waar dan ook...


Hartelijke groet van Petra


foto´s 3 t-m 7 zijn foto´s van mama Cynthia haar woonomgeving.
het plastic ogende verblijf op foto 3 is een ´douche-ruimte´ naast de huisjes