Nieuwe ervaringen

Aller eerst moet ik mijn verontschuldigingen aanbieden voor het feit dat het niet goed lukt om de juiste foto's bij het juiste verhaal te krijgen.
Op de een of andere manier werkt mijn blog niet helemaal goed. Collega bloggers hebben me al proberen te helpen, maar het werkt niet zoals het behoort te werken.
Gelukkig is Asje er, aan hem stuur ik mijn geschreven verhaal en hij plaatst het voor mij. Het is me gelukt om bij het vorige verhaal een paar foto's te plaatsen.

In een vorige blog heb ik gesproken over dayworkers. Het zijn mensen van de plaatselijke bevolking die engels spreken en ook de taal van de lokale bevolking.
De patienten die bij ons in het ziekenhuis komen spreken frans of een inheems dialect. Dat is het Lingala of het Kituba.
Fijn dat ze er zijn om zo het contact met de patiënten te verbeteren.
Want het is toch het fijnst om in je eigen taal je gevoelens van pijn en angst en blijdschap te kunnen uiten?!
De dayworkers bij ons op de afdeling hebben ook allemaal een baan in een plaatselijk ziekenhuis. Het is de bedoeling dat wij onze kennis en vaardigheden met hen delen.
Zo assisteren ze bij operaties, bij de anesthesie en zo doen we samen de opvang van een patiënt na de operatie. Heel boeiend om op deze manier samen te werken.
Een van onze dayworkers is Jean Francois, een alleraardigst en intelligente man.
Hij is ook heel lief voor en begaan met de patienten.
Aandoenlijk om te zien hoe hij met kinderen, vrouwen en mannen omgaat.
Ieder heeft zo zijn eigen aanpak nodig; net als in Nederland...toch?
Hij is een soort van teamleider van anesthesie verpleegkundigen in een lokaal ziekenhuis. Spinaal anesthesie (ruggeprik) kent hij en hij kan het ook zetten.
In dit land zijn veel priveklinieken, maar JF werkt in een staatsziekenhuis.
Heel leuk dat we er a.s. zaterdag een kijkje mogen nemen. Zijn ziekenhuis ligt op zo'n 20 minuten rij afstand van het schip. Hij verwacht ons om 10.00 uur en dan zullen we zien wat ons te wachten staat. Surprise!!

Gister hebben we ook weer een paar bijzondere operaties meegemaakt...2 mensen die door infecties ongelooflijk verminkte gezichten hadden.
Bij een patiënt was de neus helemaal verdwenen omdat hij betrokken is geweest bij een schietpartij en bij de andere patiënt gedeeltelijk de linker wang en lip en kaak 'weggevreten' door een bacterie. Prachtig, prachtig,prachtig hoe deze mensen geholpen worden en weer een neus krijgen in plaats van een gapend gat te hebben of een weggevreten gezichtshelft. Voor deze 'kunstwerken' schieten woorden te kort!!
In Nederland zouden deze patiënten toch een aantal dagen aan de beademing op de IC liggen. Hier is dat echt niet het geval..sterker nog..ze komen bij ons op de recovery en na 1 - 1 1/2 uur gaan ze 'gewoon' naar de verpleegafdeling en stappen ze zelf over van de brancard naar hun eigen bed. Ongelooflijk!!! Ook de pijn die ze hebben valt reuze mee. Het is er wel en ze krijgen ook goede pijnstilling, maar echt niet overdreven veel en zeker geen infuuspompen met allerlei (verdovende en pijnstillende) medicatie. Je moest eens om het hoekje kunnen kijken...ik zou het graag met jullie delen...

We werken momenteel met vier verpleegkundigen op de recovery.
Vince is een IC verpleegkundige uit Alaska; Michelle, zij is IC-verpleegkundige uit Australië en hier op de recovery onze teamleider. Co is onze ambulanceverpleegkundige uit Stolwijk en ondergetekende uit Kampen. We hebben allemaal verschillende werktijden. We beginnen om 9, 10, 11 of 12 uur. 's morgens moeten ze operatie eerst opstarten natuurlijk, daarom hoeven we ook niet zo vroeg te beginnen. Ons ontbijt is wel elke ochtend tussen 6.30 uur en 7.30 uur.
's avonds werken we tot de laatste patiënt naar de afdeling kan.
Vorige week waren we aan het werk tot halverwege de avond, ook hebben Co en ik een keer gewerkt tot 22.30 uur omdat er een patiënt opnieuw geopereerd moest worden. Dus de stoptijden van onze diensten zijn nogal variabel.
We hebben het heel gezellig met elkaar, we lachen er wat af. Onze voertaal is engels, maar ook het frans klinkt er bij ons op de zaal, een beetje nederlands, de dagelijkse taal van de patienten....handen en voeten taal...Op de deur naar van 'onze' recovery hangen foto's van ons. Op de deur naar elke operatiekamer hangen foto's zodat je weet bij wie je binnenstapt. Soms moeten we even wachten tot de patiënt klaar is met de operatie, het is fijn dat je dan, in goed overleg, de operatiekamer kunt binnen stappen en een gedeelte van de operatie kunt meemaken. Heel boeiend, we hebben al prachtige operaties gezien, met mooie resultaten voor de mensen.
Vandaag was er een man die een lipoom (vetknobbel) op zijn bovenarm had. 10x10x10 cm.
Het kan zo groot zijn omdat hij er al 5 - 6 jaar last van heeft. Hij is er al mee naar een plaatselijk ziekenhuis geweest, maar ze wilden hem niet helpen omdat hij geen geld heeft. Gelukkig is hij nu geopereerd. Wat was hij gelukkig ondanks het feit dat hij onlangs veel verdriet heeft meegemaakt. Zijn oudste kind van 22 jaar was verongelukt....de laatste 2 maanden is hij al 4 kg afgevallen...nu toch weer een klein lichtpuntje voor hem omdat hij geopereerd kon worden door Mercy Ships.

Woensdagmiddag was ik bezig met een patiënt toen de deur openging en er een paar mannen binnenkwamen. Mannen uit een buurland....ze hebben goede berichten gehoord over Mercy Ships en komen nu zelf kijken. Paar ministers of zo??
Het zou geweldig zijn wanneer er nieuwe contacten gelegd kunnen worden.
Diezelfde avond ben ik denk ik ergens op de wereld op het journaal of in een of andere actualiteiten programma geweest, want de cameraploeg kwam met hen mee.
Onverwachte en leuke verrassingen......

- * vanmiddag hoorde dr. Gary Parker dat ik stroopwafels bij me heb....hij kan het woord stroopwafel zelfs al uitspreken...
Hij woont al meer dan 25 jaar op het schip, samen met zijn gezin, en hij is de zo ervaren arts met gouden handen. Als er iemand aan boord is die een stroopwafel verdiend heeft, is hij het wel. Ik heb hem er een stel gegeven zodat hij er vanavond fijn met zijn gezin van kan genieten.
Volgende week donderdag gaan we het hele team, ok en recovery, trakteren op een stroopwafel. Dat is dan al onze laatste werkdag, want vrijdag 18 april, is iedereen vrij omdat het dan Goede Vrijdag is.

- * Mijn handtas is een beetje kapot gegaan, niet zo handig in het buitenland....Twee handvatten zijn afgescheurd. Maar gelukkig is Co er. (Helaas Asje niet) Onze sterke Co...hij heeft het vakkundig opgelost. Fijn Co en bedankt.

- * we zijn al een keer uit eten geweest...en wat hebben we gegeten? Asje, je raadt het nooit...jawel ! chinees!

-* collega's, we werken hier met oorbellen in, halsketting om, geen enkel probleem.

- * ik moet nog even wat rechtzetten: dit keer slaap ik niet in een 6 persoonshut maar in een 4 persoons.
Twee van hen wonen er al 5 jaar. Dus ik ben er dan ook een soort van 'te gast'.
De jonge vrouw uit Liberia, met wie ik de hut deel, heeft al een ongelooflijk leven achter de rug.
Op de vlucht voor de oorlog in Liberia, zwanger, onderweg haar kindje overleden in haar buik, dood geboren.....dit zijn een paar woorden, maar je moest eens weten wat hierachter schuil gaat....niet te beschrijven leed...
Zij vindt dat ik als 'oudere vrouw ' niet boven in het stapelbed moet slapen. Voor mij geen probleem, maar oh nee! dat gebeurt niet.
Toen ik op een keer onze hut binnenkwam waren de bedden dus ook verwisseld...!!
Dus slaap ik nu beneden. Tja, wat zullen we hier van zeggen...toch ouder dan ik zelf in de gaten heb of zullen we het houden op cultuur verschil??

Allemaal heel hartelijk dank voor je belangstelling.
Fijn dat jullie zo meeleven, dat doet goed!

Hartelijke groet van Petra