Vlak voor terugkeer naar Nederland

Dit is onze laatste week al weer aan boord van the Africa Mercy.
Oh, wat gaat het snel en wat is het goed om hier te zijn.
Heerlijk om met de collega's te werken, nog fijner is het om te zien hoe goed de patiënten het hebben.
Ik heb bewondering voor deze mensen. Ondanks alle narigheid die ze telkens weer tegenkomen zie ik een blij gezicht, ze kunnen dansen, ze zijn dankbaar. Het is voor hen een verrassing te merken dat ze geaccepteerd worden. Dat het niet uitmaakt dat ze "gehavend" zijn. Dat ze een knuffel krijgen ondanks hun aandoening.
En als ik dan bedenk dat er gemiddeld zo'n 10 mensen per dag geopereerd worden, 5 dagen in de week en dat keer 4 weken dan besef ik dat we een kleine bijdrage hebben mogen leveren aan een stuk(je) levensvreugde van deze mooie mensen.
Niet alleen fysiek maar ook psychisch is er veel voor deze mensen veranderd.
Geen pijn meer, geen verdriet, geen minachting meer, maar ze kunnen, soms letterlijk, weer met een glimlach door het leven.

Afgelopen zaterdag waren we met Jean Francois mee naar zijn ziekenhuis.
Hij is een day worker bij ons op het schip, maar in zijn eigen ziekenhuis hebben we gezien welk een belangrijke positie hij inneemt.
Hij is er anesthesie verpleegkundige en een gezien man. Ze noemen hem 'docteur'.
Bij ons op het schip werkt hij mee, krijgt hij theorie lessen en leert hij handelingen die hij weer kan toepassen en doorgeven in zijn eigen ziekenhuis.
Ook doet hij klussen als vuil opruimen, vloer dweilen enz. Dat waardeer ik erg in hem.
De rondleiding die hij ons gaf was heel indrukwekkend. We begonnen op de spoedeisende hulp, mensen liggen er in een kamer maar ook in de gang, gewoon zomaar op een matras zonder lakens...wel een infuus aan...
De kraamafdeling met de verloskamers, de baby's die er liggen...prachtige kinderen.
Op de neonatologie afdeling lag een heel ziek babytje, 3 weken oud. Ze heeft een aandoening aan de slokdarm, moet naar een ander ziekenhuis om geopereerd te worden, maar haar ouders hebben geen geld. En geen geld betekent geen hulp. Heel binnenkort gaat ze sterven...hartverscheurend!
Op de intensive care lagen ook een aantal mensen, hele zieke mensen...grote roestige zuurstofflessen staan naast hun bed...we hebben ze bezocht...
Op zich zag het er niet beroerd uit, maar soms een schoonmaakbeurt of een beetje ordenen zou niet verkeerd zijn.
Grote indruk heeft dit op mij achtergelaten.

En dan zijn er al bijna vier weken voorbij.
Vier geweldige weken heb ik mogen beleven.
Een geweldige tijd heb ik gehad met de collega's van de recovery.
Wat een team waren we!
We hebben bijzondere situaties meegemaakt, heel veel plezier gehad, gewerkt met een lach, soms met een traan...zoveel leed dat er is....maar zoveel blijdschap en vreugde die er mag zijn.

Soms even het gevoel te hebben de mensen van thuis te missen...
Heel veel dank Asje, dat je me dit gegeven hebt! Dit is jou belangrijke aandeel in het werken voor Mercy Ships.

Morgen is het Goede Vrijdag en zondag is het Pasen.
Het kruis is leeg, het graf is open.
Halleluja.

U zij de glorie, opgestane Heer.

Iedereen heel hartelijk dank voor je belangstelling.
Het is zo goed en zo fijn om af en toe van het thuisfront te horen.
Geweldig.

Hartelijke lieve groet van Petra


Foto's hoop snel toe te voegen.....

Zaterdag 19 april hoop ik weer thuis te zijn.